Πόσο πιο μαγικές να γίνουν οι βραδιές μας; Πόσο ωραίο είναι που ξεκινήσαμε όπως τελειώσαμε; Πόσο απίστευτο συναίσθημα είναι να εμπιστεύεσαι την ομάδα σου ακόμα και όταν παίζεις καθυστερήσεις, γιατί είμαι σίγουρη ότι όλοι οι φίλαθλοι της ΑΕΚ ήταν σίγουροι για αυτή την πρόκριση.
Γράφει η Μαρία Τσίχλα
Είναι κάποιες στιγμές που πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια. Που απλά σκέφτεσαι και χαμογελάς. Για ακόμα μια φορά μέσα σε μερικές ημέρες ο κόσμος της ΑΕΚ ζει τέτοιες στιγμές. Και είναι ωραίο… πολύ ωραίο, μετά από όλα όσα έχεις περάσει να μπορείς να χαμογελάς. Δεν αναφερθώ καθόλου στο αγωνιστικό κομμάτι και στο τι έκαναν λάθος και σωστά οι παίκτες, γιατί όπως έχω ξαναγράψει πιστεύω στο μέταλλο αυτής της ομάδας και στον μαγικό τρόπο που βρίσκει ο Αλμέιδα πάντα να παίρνει στο τέλος αυτό που θέλει. Αυτό στο οποίο θέλω να σταθώ είναι το γήπεδο.
Είχαμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν ότι τα τσιμέντα δεν θα παίζουν ποδόσφαιρο και γιατί είμαστε τόσο σίγουροι οι φίλαθλοι της ΑΕΚ ότι το γήπεδο θα αλλάξει τις ισορροπίες. Ήμασταν λοιπόν σίγουροι γιατί τα τσιμέντα δεν παίζουν μπάλα, αλλά ο κόσμος μπορεί έμμεσα να παίξει.
Σήμερα καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, αλλά ειδικά στα τελευταία λεπτά έπαιξε μπάλα το γήπεδο. Ο κόσμος ήταν αυτός που έδωσε το σύνθημα και οι ποδοσφαιριστές δεν θα μπορούσα να μην ακολουθήσουν. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν και τα τραγικά γεγονότα που είχαν συμβεί και ο θάνατος του Μιχάλη, γιατί όλοι έπαιζαν για αυτόν. Γιατί όλοι ήθελαν να δώσουν την «απάντησή» τους και εν τέλη τα κατάφεραν. Αν αυτός ο αγώνας παιζόταν στο ΟΑΚΑ είμαι σίγουρη ότι δεν θα είχαμε αυτά τα αποτελέσματα. Όσο γεμάτο και αν ήταν το ΟΑΚΑ, απ’ το 85 και μετά θα ήταν ένα παγωμένο γήπεδο και το πιο πιθανό θα ήταν να γινόταν το 0-3 απ το να γίνει το 2-2. Όλα λοιπόν παίζουν τον ρόλο τους. Για αυτό η ΑΕΚ έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει.
Η βάση ήταν το γήπεδο με τον κόσμο του και την αύρα του και πάνω εκεί πλέον θα χτίζονται όλες οι ομάδες που θα έρθουν. Ομάδες που θα πρέπει να έχουν την λογική που έχει δώσει ο Αλμέιδα στην Ένωση. Γιατί όλοι πάντα λένε είμαστε ομάδα οικογένεια, αλλά ελάχιστοι το δείχνουν. Και η ΑΕΚ πλέον το δείχνει με κάθε τρόπο. Οι ξένοι παίκτες και ο προπονητής δεν είχαν καμία διαφορά στο πως αντιλήφθηκαν την όλη κατάσταση σε σχέση με τους Έλληνας.
Ύψωσαν τη φανέλα με το όνομα του Μιχάλη στον ουρανό και δεν την άφηναν από τα χέρια τους, δείχνοντας ότι αυτή η ομάδα είναι οικογένεια και ότι όλοι σήμερα έπαιζαν για έναν. Αυτό λοιπόν είναι η ΑΕΚ που όλοι μας θέλουμε να βλέπουμε. Με καρδιοχτύπι ή χωρίς να ξέρουμε ότι όλοι θα δώσουν ότι έχουν και δεν έχουν για αυτήν.
ΥΓ: Είναι φλόγα του Παραδείσου για τους καλούς, είναι η φωτιά της κόλασης για τους κακούς…!
