Οι Κυριακές έγιναν απόλαυση!

0
skyline

Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα, απ᾽το να ξέρεις ότι θα δεις την ομάδα σου, θα απολαύσεις το θέαμα, θα πανηγυρίσεις τη νίκη και θα φύγεις απ᾽ το γήπεδο χαμογελαστός και χαρούμενος.

Γράφει η Μαρία Τσίχλα.

Νομίζω ότι το τελευταίο διάστημα έχουμε καταντήσει λίγο γραφικοί, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Χρειαζόμαστε 1000 μάτια για να βλέπουμε αυτή την ομάδα. Χρειαζόμαστε κι άλλους αγώνες για να είμαστε συνέχεια εκεί και να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή. Χρειαζόμαστε όλον αυτόν τον χρόνο που χάσαμε περιμένοντας τις καλύτερες ημέρες που ευτυχώς ήρθαν.

Χωρίς καμία αμφιβολία η επιστροφή της ομάδας στη Νέα Φιλαδέλφεια έφερε μια διαφορετική πνοή, όμως από πίσω υπήρχε και πλάνο και αυτό έλεγε ότι με την επιστροφή στη δική της γειτονιά η ΑΕΚ θα είναι πανέτοιμη. Χρειάστικαν μερικοί αγώνες για να βρουν όλοι τα πατήματά τους, πλέον όμως δεν υπάρχει κάτι άσχημο να σχολιαστεί.

Ο Ματίας Αλμέιδα φαίνεται να έχει ένα μαγικό ραβδάκι και να ξέρει κάθε στιγμή τι πρέπει να κάνει και πως να το κάνει. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο να στρώνεις μια ομάδα εντός αγωνιστικού χώρου, είναι να ξέρεις και πως θα διαχειριστείς τους παίκτες σου και πως θα τους φτιάξεις και σε θέμα συμπεριφοράς και ψυχολογίας.

Και αυτό που είδαμε μετά την ήττα απ᾽τα Γιάννενα και τη νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό ήταν αυτό που έπρεπε. Η ήττα δεν επηρέασε κανέναν, άλλωστε και οι ήττες είναι στο παιχνίδι και όλοι ξέρουν ότι θα έρθουν. Άπαντες έμειναν συγκεντρωμένοι και έκαναν αυτό που έπρεπε στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Σωστή όμως ήταν και η αντίδραση μετά το ντέρμπι, καθώς άπαντες έμειναν συγκεντρωμένοι και έκαναν αυτό που έπρεπε και στους επόμενους αγώνες.

Η ΑΕΚ βγάζει πλέον σιγουριά, ασφάλεια, παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, κερδίζει τις εντυπώσεις και έχει έναν ηγέτη προπονητή που ξέρει πως πρέπει να μετακινεί τα… πιόνια του σε κάθε κίνηση. Για αυτό άλλωστε ήρθε και η ανανέωση του συμβολαίου του. Γιατί μετά την έδρα της, η Ένωση χρειάζεται προπονητή που θα ξέρει να στήσει μια ομάδα.

Και επιτέλους έφτασε για όλους μας η στιγμή της απόλαυσης. Που δεν αναστενάζουμε μέχρι το 90, που δεν φοβόμαστε τις καθυστερήσεις, που δεν μας απασχολεί το τι κάνουν οι αντίπαλοι, το τι σφυρίζουν οι διαιτητές. Που βλέπουμε την ομάδα μας και θέλουμε κι᾽ άλλο και χαμογελάμε και χαιρόμαστε και δεν έχουμε κάτι αρνητικό να σχολιάσουμε.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ θέλω 1000 μάτια για να βλέπω αυτή την ομάδα και αυτό το γήπεδο. Και ξέρετε κάτι; Αυτό είναι μόνο η αρχή!