Γράφει ο Γιώργος Ζαβλάρης
Ο Μανόλο Χιμένεθ επέστρεψε και όπως και στις προηγούμενες του πρεμιέρες στον πάγκο της ΑΕΚ έτσι και σε αυτήν, χθες στο Περιστέρι, η Ένωση πήρε τη νίκη. Μια νίκη – ψυχολογίας, καθώς ύστερα από αρκετό καιρό οι κιτρινόμαυροι καταφέρνουν και επικρατούν ενός δυνατού αντιπάλου.
Το βασικό θέμα συζήτησης βέβαια δεν είναι το τεράστιο διπλό της πρωταθλήτριας, αλλά η διαιτησία του Σιδηρόπουλο και συγκεκριμένα οι αποφάσεις του σε δύο περιπτώσεις.
Αν και δεν συνηθίζω να ασχολούμαι με την διαιτησία, αυτή τη φορά θα το κάνω, διότι αν κάτι ειλικρινά με εξοργίζει, και φαντάζομαι όλους όσους είδαν το παιχνίδι, είναι η επιλεκτική παρουσίαση των γεγονότων, καθώς και η απόκρυψη της μισής αλήθειας, διότι έτσι συμφέρει τους περισσότερους.
Από την αρχή του αγώνα ο Κάναντι αντί να έχει παράπονα θα έπρεπε να αισθάνεται τυχερός για τις αποφάσεις του ”κορυφαίου”. Η ανεκτικότητα του στις βουτιές του Ατρομήτου, τα συνεχή σφυρίγματα και η μόνιμη διακοπή της ρόης του αγώνα για φαουλ, ύστερα από ένα δυνατό μαρκάρισμα, ευνόησαν το πλάνο του Αυστριακού τεχνικού. Σε οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα της Ευρώπης, που οι διαιτητές δεν θα σφύριζαν με το παραμικρό, ο Ατρόμητος θα φαίνοταν σαν να μην έχεί κανένα πλάνο σαν ομάδα στον χθεσινό πρώτο προημιτελικό.
Αν και σε αρκετούς θα φανώ γραφικός, μικρή σημασία έχει, διότι όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι, είμαι βέβαιος ότι για το παραπάνω ζήτημα αισθάνθηκαν την ίδια αγανάκτηση.
Αναφορικά με τις φάσεις του αγώνα. Γίνεται η ανατροπή του Αλμπάνη, η οποία ξεκάθαρα είναι εκτός περιοχής. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Πουθενά όμως δεν θα διαβάσεις ή θα ακούσεις ότι δεν είναι απλά φαουλ, είναι φαουλ και κόκκινη κάρτα. Κάτι που σημαίνει ότι για περίπου 37 λεπτά, από το 80′ έως το 127′ η ΑΕΚ θα είχε το αριθμητικό πλεονέκτημα. Εν τέλει για 37′ λεπτά ο δικέφαλος αγωνίστηκε με αριθμητικό μειονέκτημα.
Και το αστείο είναι ότι αν ο Ατρόμητος ήταν μια ομάδα, που είχε και ένα επιθετικό πλάνο, θα μπορούσε εύκολα και λόγω χρόνο αλλά και λόγω του παίκτη παραπάνω, όχι απλά να φτάσει στην ισοφάριση αλλά και να κερδίσει.
Κρίθηκε λένε η πρόκριση από το πέναλτι. Μα σαν ΑΕΚτζής εγώ δεν ζήτησα πέναλτι, ζήτησα κόκκινη και να παίξουμε μετά 37′ λεπτά με παίκτη παραπάνω.
Φυσικά λόγω και της ανικανότητας του Ατρομήτου τα 37′ λεπτά αυτά ήταν σαν να μην έγιναν ποτέ. Για όλους. Ίσως βέβαια να τα θυμάται ο Μάρκο Λιβάγια, ο οποίος δέχοταν επί μισή ώρα την μια κλωτσιά μετά την άλλη, αλλά φαουλ δεν κέρδισε ο καημένος. Ενδεχομένως και ο Κλωναρίδης, που η ψυχολογία του δεν είναι και στα καλύτερα της και είχε μια μοναδική ευκαιρία να την ξανά φτιάξει, αλλά ο επόπτης τον έκοψε σε καθαρό τετ α τετ.
Όποιος κοιτάει το δάσος και όχι το δέντρο αντιλαμβάνεται λοιπόν ότι μια σοβαρή ομάδα με τέτοια διαιτητική ώθηση θα είχε κάνει την ανατροπή στα τελευταία λεπτά. Και τώρα μεταξύ μας σας ρωτάω κάτι ξεκάθαρα: Αν οι γηπεδούχοι πατούσαν περιοχή έστω και μια φορά και ένας παίκτης τους έπεφτε εντός αυτής άραγε τι θα σφύριζε ο Σιδηρόπουλος; Ρητορική είναι η ερώτηση.
Συμπερασματικά εσύ ΑΕΚτζή που νιώθεις άσχημα επειδή πήρες ένα λανθασμενό σφύριγμα υπέρ σου θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Θα έπρεπε να ντρέπεσαι επειδή έπεσες θύμα της προπαγάνδας τους. Επειδή και πάλι θέλουν να σου μειώσουν την χαρά. Για αυτόν και μόνο το λόγο θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Για κανέναν άλλον. Κανείς δεν σε ευνοεί. Και όταν έχεις την συνείδηση σου καθαρή, δεν χρειάζεται ούτε να απολογείσαι, ούτε να φωνάζεις στον Πόνσε να το στείλε έξω.
ΥΓ:Μου δημιουργήθηκε απο χθες μια απορία, βλέποντας τις αντιδράσεις του Μάριου του Οικονόμου: ”Ρε Μάριε πως νιώθεις που από το Ιταλικό πρωτάθλημα, που διδάσκει την αμυντική τακτική, έχεις έρθει στην Ελλάδα και ένα δυνατό σου τζαρτζάρισμα απόλυτα καθαρό, χωρίς χέρια και κλωτσιές, σφυρίζεται φαουλ επειδή απλά βουτάει ο αντίπαλος και φωνάζει ο κόσμος στις εξέδρες”
